“EXCUSE ME, WHERE’S MY HOUSE LOCATED?”

“Excuse me, where’s my house located?”

I found myself in a sudden predicament. I do not know how to reach home. No matter how much I try to recall, I can’t remember where my house is. I have been attempting to recollect for quite some time now.
I remember our previous house in Nungambakkam. But, we moved to some ‘Nagar’ by Adyar side. Is it Shastri? Gandhi? Indira?
I feel completely blank.
Have I become forgetful with age?
Which bus should I take?
Should I opt for an auto? Whatever, shouldn’t I know where to go?
An auto came and stopped near me. The driver, who was peering out for passengers, leaned out of the vehicle, his body bending like a bow, sliding to the edge of his seat, shouted, ‘Are you coming? Where do you want to go?’
It seemed as though he doubted whether a man like me would hire an auto. Shall I engage this auto? But where to go?
‘Where are you going?’ I asked the auto driver.
‘Hey, old man. Tell me where you want to go’
‘Adyar’, I answered hesitantly.
Without saying a word, he sped away. Perhaps he is taking a different route.
Next, another auto approached from behind and stopped near me.
‘Where do you have to go?’ the driver questioned humbly and respectfully.
‘Adyar’
‘By all means Sir. Get in,’ he said in a tender voice. The respect shown by him was surprising. Nevertheless, with a sense of caution, I asked, ‘how much?’
‘Around 800 rupees,” he said in a soft but firm voice.
I was taken aback.
‘I have to return empty,’ he tried to convince.
I moved away swiftly without answering him. It gave me satisfaction that I paid back for the behaviour of the previous driver.
What time would it be now? It’s been a while since my mobile phone drained of charge and became dead. Where would be the charger? Did I leave it in my house?
The time would definitely be past ten.
I cannot expect to travel by bus beyond this time. Even if a bus comes, where to go? Where to alight?
I was beginning to feel hungry. Only then did I remember that I had not eaten. It had become a thing of the past to eat at the right time. Nowadays, I don’t even feel hungry. Even if I do, I cannot sense it.
Another auto came near and stopped. The driver switched off the engine and walked to the nearby tea stall.
With much hesitation, I asked, ‘Can you drop me at Adyar?’
‘Why not, sir? Just give me five minutes. Let me have a cup of tea’. The casual tone in which he uttered these words made me to like him.
The auto driver looked like a middle-aged man.
‘I had come to the stall to satisfy my hunger.’ The vada and bonda, which had been cooked a long time ago, posed a pathetic picture.
The long glass jars contained white and brown butter biscuits. Deciding to have them, I looked into my purse to see how much I had. There were no coins. Only a 500 rupee note was there. When I took two biscuits and gave the 500 rupee note to the shopkeeper, he stared at me.
‘Give me change if you have.’
I searched my purse thoroughly but couldn’t find any. I was about to place the biscuits back in the jar.
‘Have it, sir. I will pay”, said the auto driver and took a biscuit for himself too. He held the biscuit tactfully with his two fingers and dipped it in the tea. While biting the soggy portion he asked, ‘Which place in Adyar?’.
‘I don’t know.’
‘Damn.What did you say?’ he exclaimed with shock.
‘I could not recollect where my house is.’
‘This is not fair? You mean you don’t know where your house is?’ he became tense.
‘Yes. I don’t know .’
‘This is unbeleivable. How long would you have lived there? How can you forget?’
‘Only for a short while’
‘Where were you before?’
‘Nungambakkam”
‘Do you know that house?’
‘Why bother about that house now. We’ve already vacated it’
‘Alright. Call your wife and ask for the route’
‘I don’t have one.’
‘Is she not in town?’
‘No. She passed away two years ago.’
‘Oh. I see. Are you alone?’
‘No. I live with my son.’”
He took two more biscuits from the jar and extended one towards me. When I hesitated, he insisted, ‘Take, sir,’ and placed it in my hand before I could respond.
‘Then why don’t you call your son?’
‘He always puts his phone in silent mode during nights so that he doesn’t get disturbed.’
‘Doesn’t he know that you are coming today?’
‘I don’t think he knows.’
The auto driver was confused.
‘You keep giving me contradictory replies for everything? Just tell me where you are coming from now?’
‘Coimbatore.’
‘Who is there?’
‘My daughter.’
‘You say that you are coming from Coimbatore, but I don’t see any bags with you.’
‘I just started off from there without any luggage.’
‘Did you quarrel with your daughter?’
‘Not at all. I don’t interfere with anybody’s business.’
‘Then why?’
‘I have become useless for them. They think of me as a nuisance. Why be a problem? So I came away.’
‘Aren’t your children well off?’
‘They are doing well. I did not leave any of their needs unfulfilled. I gave them a good education, got them married. They are wealthy and comfortable’
Top of Form
The auto driver would have truly started pitying me. The faded pants I was wearing and the shirt, which once was an exact fit but now dangled loose over my body, would have definitely evoked more pity. My wife bought it for me after a tedious search and gave it as a birthday gift a long time ago.
‘The family grew big. But, the hearts shrank.’
‘It is the same in all families. You have respect as long as you have money. If you don’t, even the dogs won’t bother you.’
I was silent, as if I agreed with the auto driver. I chewed the biscuit well and swallowed. Hunger subsided to some extent.
Just like giving retirement at the right age, we should pass away instantly at a certain age, when ‘our time is up in this world.’
‘Tut. The driver made a sound with his tongue to show his pity. Don’t bother about all that now. Tell me where you were working?’ he asked.
‘I was working as a godown engineer in a company run by a ‘Sait’. The noble man treated me well. He took good care of me till my retirement.’”
Top of Form
‘Don’t you have any savings?’
‘Nope. Nothing. I spent everything to run the family, the children’s education, and for their comfort. All my retirement benefits were spent on the medical expenses of my wife when she fell ill. Now I have only my body left.’
‘Why can’t you find a job that doesn’t demand much physical work?’
‘I tried a lot, but nothing worked out.’
‘Why?’
‘I have a problem.’
At that instant, a car approached and stopped nearby. Geetha, the daughter-in-law who stepped out from the front seat of the car asked, ‘Atlast.You are here, Mama (uncle). We have been searching for you everwhere.’
‘Thatha (grandfather), where did you go?’ asked his little granddaughter who was seated in the rear.
‘I am just arriving from Coimbatore.’
‘Ok. Get into the car first,’ his son, who was driving, said.
I looked at the auto driver before getting into the car.
‘Bye, sir…’
I hesitated for a moment.
‘No need to pay for the biscuits, sir.’
Top of Form
I got into the back seat of the car.
‘Where did you go, Thatha?’
‘I told you that I went to Coimbatore.’
‘You are lying.’
‘Why do you say so, my dear?’
‘They said that you left your place only by evening. Did you go to Coimbatore and return in such short duration?’
I was shocked. Is it? What has happened to me?
‘Heard that you had left in the evening saying that you are going to your friend Karunakaran’s place?’ retorted Geetha.
‘I got a call that you had not returned home till 9 pm. I was at an office party. We searched for you until then. When we called Karunakaran mama, he said that you did not come there at all,’ my son intervened.
My daughter-in-law was in tears when she said, ‘We searched every nook and corner. We contacted everyone known. Your son became very much disturbed. I have never seen your son so much devastated anytime before .’”
Top of Form
‘Why did you switch off your phone, Thatha?’
‘I didn’t, dear. Charge drained off.’
A police car overtook our car. An officer got out of it.
‘Have you found your dad?’
‘Yes, Inspector. Thank you.’
‘Was his phone switched off?’
‘It was dead because there was no charge.’
‘The information that the phone was in Egmore area is correct, then .’
‘Yes, Inspector.’
‘Please come to the police station and withdraw your complaint.’
‘Should I come now to the station?’
‘No need now. Please come in the morning.’
The police car left. We also started.
It was a popular home for the aged in Chennai. The car drove inside its premises. All the lights were off except for one. The manager and the security guard were waiting there.
When I got out of the car, the manager asked,
‘Have you found him?
Where had he gone?’ in a tone which expressed his irritation for not being able to go home early.
The security guard took me inside questioning ‘Alas! Come, sir. ‘Where did you go?’
I walked slowly along the long pathway to my room, listening to the fading voices…
‘Be careful, Thatha.’
‘Mama, don’t go out anywhere.’
‘Appa, eat well. Take care.’

நான் கடந்து வந்த பாதை – Raj Web News

காணொளியைக் காண கீழே உள்ள இணைப்பை சொடுக்கவும்

போதும் …. எல்லாவற்றையும் நிறுத்திக் கொள்வோம்

வரவர சலிப்பு ஏற்படுகிறது. தொடர்ச்சியான விடுமுறைகள். சில நேரங்களில் விடுமுறைக்கு இடையேதான் வாழ்கிறோமோ என்கிற உணர்வுதான் மேலோங்குகிறது.

தொடர்ச்சியாக விடுமுறை நாட்கள் வரப்போகிறது என்று சொன்னால் அவை தொடங்குவதற்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்பே வேலையில் மந்தநிலை ஏற்பட்டுவிடுகிறது. சரி விடுமுறை தான் முடிந்து விட்டதே, அடுத்த நாள் வேலைகள் ஒழுங்காக தொடங்கிவிடும் என்று எதிர்பார்த்தால் அதுவும் நடைபெறுவதில்லை.

இந்தியா, உலக அரங்கில் சர்வ வல்லமை பொருந்திய பெரும் சக்தியாக வரவேண்டும் என்றால் அடுத்த அய்ந்து ஆண்டுகளுக்கு விடுமுறைகள் பெருமளவில் குறைக்கப்பட வேண்டும்.

சிறப்புக் கட்டுரை: சமூகப் புரட்சியாளர் ஜோதிராவ் பூலே

கோ. ஒளிவண்ணன்

நவம்பர் 28 ஜோதிராவ் பூலேயின் நினைவு நாள்

காலங்காலமாக இயற்கை வளங்களையெல்லாம் தனதாக்கிக்கொண்டு ஆதிக்க மனப்பான்மையுடன் தாங்கள் மட்டுமே ஏகபோகமாய் அனுபவிக்க வேண்டும் என்கிற ஆதிக்கவாதிகளின் பேராசை குணம் இம்மண்ணில் தொடர்ந்து சமூக நீதியைக் குலைத்து வந்துள்ளது. வள்ளுவர், புத்தர் காலத்தில் தொடங்கி அனைவருக்கும் சமூக நீதி கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காகப் பல்வேறு காலகட்டங்களில் சனாதனத்தை, வேதங்களை எதிர்த்து சமூக சீர்திருத்தவாதிகள் உருவாகிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். சாதி, மதம், கடவுள் இவற்றின் பெயரால் சமூகத்தில் செயற்கையாக உருவாக்கப்படும் ஏற்றத் தாழ்வுகளால் வெகுமக்கள் தொடர்ந்து சுரண்டப்படும் வேளையில் சமூகப் புரட்சியாளர்களின் பணிகள் இன்றிமையாதவை.

அப்படி உருவான முக்கியமான சமூக சீர்திருத்தவாதிகளில் ஒருவர், ‘இந்திய சமூகப் புரட்சியின் தந்தை’ என்றும் ‘மகாத்மா’ என்றும் அழைக்கப்பட்ட ஜோதிராவ் பூலே ஆவார். நேற்று (நவம்பர் 28) அவருடைய நினைவு நாள்.

பூலே மாகாராஷ்டிரா மாநிலத்தில் சத்தாரா மாவட்டத்தில் கட்கன் என்கிற கிராமத்தில் 1827ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 11ஆம் நாள் பிறந்தார். ஓரளவுக்கு வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்தவர் காய்கறிகளும் பழங்களும் இவர்களது 35 ஏக்கர் நிலத்தில் விளைவிக்கப்பட்டு அவை சந்தைகளில் விற்கப்பட்டன. ஆரம்பத்தில் பள்ளிப்படிப்பை பாதியிலேயே விட்டுவிடுகிறார். அவர்கள் வீட்டுக்கு அடுத்து வசித்து வந்த கிருத்துவ, இசுலாமிய குடும்பத்தினர் பூலேவின் அறிவுக்கூர்மையை கண்டு வியந்து, அவர் தொடர்ந்து படிக்க பணிக்கின்றனர். தனது 13வயதில் ஸ்காட்டிஷ் மிஷன் உயர்நிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்து படிப்பைத் தொடர்ந்தார் ஜோதிராவ்.

பள்ளியில் படிக்கும்போது சமூகத்தில் நிலவும் அவலங்களைக் கண்டு மனம் வெதும்புகிறார். தனது வயதினையொத்த பெண் குழந்தைகள் பள்ளிக்கூடம் சென்று படிப்பதற்கு சாஸ்திரங்களும் சம்பிரதாயங்களும் விரோதமாக இருப்பதைக் கண்டு கோபப்படுகிறார்.

1848ஆம் ஆண்டு பார்ப்பன நண்பர் வீட்டுத் திருமணத்திற்குச் சென்றிருந்தபோது அங்கு அவர் வாழ்க்கையைத் திருப்பிப்போட்ட நிகழ்ச்சியொன்று நடந்தது. நண்பனோடு இணைந்து திருமண வீட்டு ஊர்வலத்தில் நடந்து செல்லும்போது, உறவினர்கள் பூலே பார்ப்பனர் அல்லாதவர் என்று அறிந்தவுடன் கேவலமாகப் பேசி அவமானப்படுத்திவிடுகின்றனர். கண்களில் நீர் தளும்ப வீடு திரும்புகிறார். இந்த நிகழ்ச்சி அவரிடையே பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. சாதி அமைப்பினை ஒழிக்க வேண்டும் என்னும் எண்ணம் ஏற்படுகிறது. அன்றிலிருந்து, சூத்திரர்கள், தாழ்த்தப்பட்டவர்கள், பெண்கள் மேம்பாட்டிற்கு பாடுபடுவதையே தனது இலட்சியமாகக் கொள்கிறார். தந்தைபெரியார் அவர்களைப் போன்று சுயமாகவே பலவற்றைக் கற்று அறிந்துகொண்டார் . அமெரிக்க எழுத்தாளர் தாமஸ் பெயின் எழுதிய ‘ரைட்ஸ் ஆஃப் மேன்’ என்கிற புத்தகம் சமூக நீதி குறித்த விழிப்புணர்வையும் தாக்கத்தையும் அவருக்கு ஏற்படுத்தியது.

எந்தச் சமூக மாற்றமும் முதலில் வீட்டிலேயே தொடங்க வேண்டும் என்று நம்பினார். தனது மனைவி சாவித்திரியைப் படிக்க வைத்தார். இவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து 1848இல் பெண்களுக்கான பள்ளியையும் விதவைப் பெண்களுக்கான ஆதரவு இல்லத்தையும் தொடங்கினார்கள். பள்ளிக்கூடம் நடத்துவதற்கு ஆதிக்க சாதியினரிடமிருந்து பலத்த எதிர்ப்பு கிளம்பியது. தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்கள் சேர்க்கப்பட்டதால் அச்சத்தின் காரணமாகப் பாடம் சொல்லித்தர எந்த ஆசிரியரும் முன்வரவில்லை. தனது மனைவி சாவித்திரியையே ஆசிரியராக நியமித்துப் பாடம் நடத்தவைத்தார். தனியாகப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு நடந்து செல்லும்போது சாவித்திரி கற்களால் தாக்கப்பட்டார். சாணி, தக்காளி, சேறு போன்றவைகளை தண்ணீரில் கலந்து ஊற்றினார்கள் . மாணவிகள் முன்பு அசிங்கமான சேலையுடன் நிற்பதற்கு அவருக்கு சங்கடமாக இருந்தது. தனது கணவரிடம் இது குறித்து முறையிடும்போது, பூலே, ‘போகும்போது பழைய புடவை ஒன்றைக் கட்டிக்கொண்டு செல். பள்ளிக்கு போனவுடன் புடவையை மாற்றிக்கொள்’ என்று இயல்பாக நடைமுறைக்கு ஏதுவாக அறிவுரை கூறினார்.

கொள்கையில் உறுதியாகவும், பெரியார் போன்று “குடிசெய்வார்க்கு இல்லை பருவம் மடிசெய்து மானம் கருதக்கெடும்” என்று வாழ்நாள் முழுவதும் தொண்டறம் புரிந்தவர். பூலேவின் தந்தை இத்தனை ஆபத்துகளுடன் பள்ளிக்கூடம் நடத்திட வேண்டாம், மூடிவிடுங்கள் என்ற போதும், தம்பதியினர் சிறிதும் மனம் தளராது தங்கள் தொண்டறத்தைத் தொடர்ந்தனர். இந்தியாவில் பெண்களுக்கென்று முதல் பள்ளிக்கூடத்தைத் தொடங்கியவர் என்கிற கூடுதல் சிறப்பும் இருவருக்கு உண்டு. அவரது கல்விப் பணி இடையில் சிறிது தடைப்பட்டாலும் பின்தொடர்ந்து நடைப்பெற்றது. மேலும் இரு பள்ளிக்கூடங்களைத் தொடங்கினர்.

பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் கல்விக்கான செலவு முழுவதையும் பார்ப்பனர்கள் படிக்கும் பள்ளிக்கூடங்களுக்கே செலவிடுகிறது. ஏழைசூத்திரர்கள், தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு எதுவுமே அரசாங்கம் செய்வதில்லை என்று ஆதங்கப்பட்டார். கல்வி பெறாதமையால் மக்கள் தொடர்ந்து வறுமையில் உழல்கின்றனர். இதனால், அவர்கள் தங்கள் வாழ்வாதாரத்திற்காக படித்த உயர்சாதியினரை நம்பியிருக்கவேண்டியுள்ளது. தம்மக்கள் இதனால் அடிமை வாழ்கை வாழ்கின்றனர் என்று வருந்தினார். இந்நிலையை மாற்றிட அவருக்கு அரிதான வாய்ப்பு, சில ஆண்டுகள் கழித்து 1876இல் கிடைத்தது

1873ஆம் ஆண்டு நண்பர்களோடு இணைந்து சத்தியசோதக் சமாஜம் அதாவது உண்மை தேடுவோர் சங்கம் ஒன்றினைஉருவாக்கினார். இவ்வமைப்பின் முக்கிய நோக்கம் பெண்கள், பிற்படுத்தப்பட்டோர், தாழ்த்தப்பட்டோரிடையே கல்வியைப் பரவலாகக் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பதே. ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இம்மாபெரும் சமூகம், சதுர் வர்ணம், சனாதன தர்மம் என்கிற அடிப்படையில் கல்வி மறுக்கப்பட்டு இழிநிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளது. கல்வியைப் பெறுவதன் மூலமாக மட்டுமே இத்தனை காலமாக மதத்தின் பெயரால் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டு உள்ளேற்றப்பட்ட மூடக்க ருத்துக்கள் நீங்கும். அடிமை விலங்கு நீங்கி சுதந்திரச் சிந்தனையாளர்களாகத் திகழ்வர் என்று பூலே கருதினார்.

பூலேவின் சேவைகளை அங்கீகரிக்கும் வகையில் 1876ஆம் ஆண்டு பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் இவரை நகராட்சிமன்ற உறுப்பினராக்கியது. அப்பதவியினை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்றால், தனது கோரிக்கை ஒன்றினை அரசாங்கம் நிறைவேற்ற வேண்டும் என்றார். சூத்திரர்கள், தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் படிப்பதற்கு அரசாங்கம் வழி வகுக்கவேண்டுமென்றார். இந்நாட்டின் பிரதிநிதிகளாகவும் வரலாற்றை சுமப்பவர்களாக வாழ்பவர்கள் சூத்திரர்களாகிய விவசாயிகளே; மேலும், அம்மக்களே இந்தநாட்டில் குடிமக்களாக அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டியவர்கள்; பார்ப்பனர்கள் அல்ல என்பதை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தயைகூர்ந்து உணர வேண்டும் என்று வேண்டுகோள் வைத்தார். பூலேயின் ஆலோசனையின் பேரில் அவருடைய சத்தியசோதக் சமாஜ் அமைப்பு, சூத்திரர்கள் என்கிற இழிவைச் சுமந்துகொண்டிருக்கும் விவசாய பெருங்குடி மக்களின் மேம்பாட்டுக்கான நலத்திட்டங்களை வகுக்க வேண்டும் என்று பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திடம் வேண்டுகோள் விடுத்தது.

பார்ப்பனர்களை வைத்து சடங்குகளை நடத்துவதைப் புறக்கணிக்க செய்தார். சாஸ்திரங்கள் பெயரால், மக்களை மூடநம்பிக்கையாளர்களாக்கி அவர்களைச் சுரண்டுகின்றனர். இவை குறித்துத் தொடர்ந்து பேசியும் எழுதியும் வந்தார். 1873ஆம் ஆண்டிலேயே பார்ப்பனர்கள் இல்லாத சுயமரியாதை திருமணங்களை நடத்தியவர் இவர்.

பார்ப்பனியத்தை எதிர்த்த பூலே தனிப்பட்ட எந்த பார்ப்பனரையும் வெறுக்கவில்லை. பள்ளி காலத்துப் பார்ப்பனத் தோழர் சதாசிவ்பல்லால் கோவிந்த் வாழ்நாள் முழுவதும் இவரது உற்ற தோழராக இருந்தார்.

அவரது சமூகச் சீர்திருத்தச் செயல்பாட்டின் காரணமாக 1888இல் பூனாவில் நடந்த கூட்டத்தில் அவருக்கு மகாத்மா என்று பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. அந்த வகையில் அண்ணல் காந்தி அவர்களுக்கு முன்பே அப்பட்டதை பெறக்கூடிய சிறப்பினை பூலே பெற்றிருந்தார்.

1890ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 28ஆம்நாள் அவர் காலமானார். அவரது இறுதி சடங்குகளைத் தானே செய்தார் சாவித்திரிபாய். இந்திய வரலாற்றிலேயே ஒரு பெண் இறுதிச் சடங்குகளைச் செய்தது அதுவே முதன்முறை.

இந்திய சமூக விடுதலைப் போராட்டம் என்பது பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து நடைபெற்றுவருகிறது. இன்றும் ஓய்ந்தபாடில்லை. பூலே, பெரியார் போன்றவர்கள் வெவ்வேறு காலக்கட்டங்களில் தோன்றி ஒடுக்கப்பட்ட அடிமைப்பட்ட மக்களின் ஏற்றத்திற்காகப் போராடிவந்துள்ளனர். இக்கால தலைமுறையினர் இந்நீண்ட நெடிய வரலாற்றினைத் தெரிந்துகொள்வதன் மூலமாக இப்போராட்டத்தினைத் தொடர்ந்து தொய்வின்றி முன்னெடுத்துச் செல்ல முடியும்.

(கட்டுரையாளர்: கோ. ஒளிவண்ணன் – 30 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அச்சு துறையிலும் பதிப்புத் துறையிலும் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு பணியாற்றி வருபவர் ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் புத்தகங்களை எழுதியவர். நாளிதழ்களில் கட்டுரைகள் தொடர்ந்து எழுதி வருகிறார். தந்தை பெரியார் அவர்களின் கொள்கைகளை தனது மூச்சாக கொண்டு செயல்படுபவர். தற்பொழுது மாநில பகுத்தறிவு எழுத்தாளர் மன்றத்தின் துணைத் தலைவராக விளங்குகிறார்.)

மின்னம்பலம்

வியாழன் 29 நவம்பர் 2018

https://minnambalam.com/k/2018/11/29/69

தை முதல் நாளே தமிழ்ப் புத்தாண்டு

தை முதல் நாளே தமிழ்ப் புத்தாண்டு என்பதில் எனக்கு ஒன்றும் பிரச்சினையோ குழப்பமோ இல்லை. 1921 இல் பல்வேறு தமிழ் அறிஞர்கள் தமிழ் தென்றல் திரு.வி.க. அவர்கள் தலைமையில் கூடி பல ஆய்வுகளுக்கு பின் தை ஒன்றே தமிழ் புத்தாண்டு என்று முடிவெடுத்தது. பின் 1937ல் நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார் அவர்கள் தலைமையில் மீண்டும் தமிழ் அறிஞர்கள் கூடி அதனை உறுதி செய்தது. சமீப காலத்தில் தொல்லியல் ஆய்வாளர்கள் அறிஞர் ஐராவதம் மகாதேவன் போன்றோர் தை முதல் நாளே தமிழ் புத்தாண்டாக இருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று கூறியதாலும், அது மட்டுமின்றி 60 ஆண்டுகளின் பெயர்களில் ஒன்று கூட தனித்து இயங்கக்கூடிய தொல் மொழிகளில் ஒன்றான தமிழில் இல்லாமையும் ஒரு முக்கிய காரணம். பிரச்சினை நடுவில் எங்கோ ஏற்பட்ட மாற்றம்தான். தொடக்கம் முதலே இருந்திருந்தால் சங்க இலக்கியத்திலோ அல்லது 1330 திருக்குறளிலோ எங்கேயாவது ஓரிடத்தில் இந்த 60 ஆண்டுகளின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருக்க வேண்டும். சரி ஏன் மாற்ற வேண்டும்? இப்படியே இருந்துவிட்டு போகட்டுமே, எதற்காக சம்பிரதாயங்கள் மாற்றபட வேண்டும்? அப்படி என்றால், குழந்தை திருமணம், உடன்கட்டை ஏறுதல், தேவதாசி முறை என்று எத்தனையோ மனித இனத்துக்கு விரோதமான காரியங்கள் சாஸ்திரம், சம்பிரதாயம் என்ற போர்வையில்தானே உலா வந்தன. அவை எல்லாம் மாற்றப்படவில்லையா? ஆகவே சமுதாயத்தின் வளர்ச்சிக்கும், முதிர்ச்சிக்கும் ஏற்ப மாற்றங்கள் நிகழ்வதும், அழிந்துபோன பண்பு கூறுகள் மீட்டுருவாகுவதும் தவிர்க்கமுடியாத ஒன்று. ஆதலினால் அனைவருக்கும் எனது இனிய தமிழ்ப் புத்தாண்டு மற்றும் பொங்கல் நல்வாழ்த்துக்கள்.

14 Jan 2012

First edition of Chennai Literary Festival begins…Jan 2014

Remarkable opening for CHENNAI LITERARY FESTIVAL….At a glittering function HE Governor inaugurated it. The hall was brimming with people. Good speeches.!!…time management ensured a short and sweet inaugural.Evening at Image Auditorium sessions started off briskly with series of program adding flavour to the festival. Thanks to the team for having put in lot of thought in organising interesting program. End of the day, what satisfies me the most is the commitment that my friends have for this festival. One friend, right through the program stood behind the stage to ensure smooth distribution of mementoes, another spent most of the evening in receiving and accompanying a guest, one friend toiled hard to ensure fabrication of stalls on time, few friends spent the day ensuring the erection of back drop, banners and front arch at the venue. Another friend spent most of his time travelling to invite dignitaries for the function. Some of them reached early in the morning at the venue to assist the police and security personnel. One friend dedicated the entire forenoon in sorting out some sensitive issues. Another friend spent his evening in managing the cash distribution. One friend took care of the entire Audio visuals at the hall……..This is something incredible and remarkable. I am humbled and awe struck by their dedication.

More Tamil publishers took part in World Book Fair this year’ – a rejoinder to ‘The Hindu’

InThe Hindu( March 9, 2014) reported that there were no Tamil stall in the World book fair that concluded in New Delhi 23rd of last month. This is wrong information. My rejoinder to The Hindu on this……..

Dear Sir,

Greetings.

It is sad and unfortunate to read the report “The Missing books from the south”, published on 09th March 2014 in your esteemed newspaper stating that insignificant number of publishers from Tamil Nadu participated at the world book fair. This kind of a write –up is unexpected from a reputed news paper like The Hindu.

This year, contrary to the report published, more number of Tamil publishers participated at the World Book Fair. Nine publishers had participated individually and in addition was a stall by the Book Sellers and Publishers association of South India (BAPASI). The BAPASI for the first time (may be), collected books (their best titles) from nearly 30 Tamil publishers and displayed them in their pavilion. The organisers of World Book Fair NBT greatly appreciated this initiative and participation by BAPASI.

A careful perusal of the fair directory will reveal the participation of publishers from different languages at the fair. For any standard the representation from the Tamil publishing industry is high.

The reporter probably has very little knowledge or absolutely nothing about the participation of publishers at the book fairs such as World Book Fair. These exhibitions mainly cater to two sets of people.

1. a publisher who is looking for expanding business opportunities to other parts of the country and the world.

2. a publisher looking at selling books to visitors who throng such fairs.

World Book Fair is predominately for English books as publishers, distributors and literary agents from outside of India look out to sell rights for their works in India.

A Tamil publisher too expects rights’ of their titles be sold for translation into other languages, and this is not simple, because the script has to be translated first into English.

Also, Tamil publishers generally do not expect bright sales as Tamil speaking population outside Tamil Nadu do not solely depend and wait for book fairs. They buy the books either online or get it through their friends in Tamil Nadu.

If the demographic profile of the exhibitors at the World Book Fair is closely analyzed, nearly 90 percent of them would be either situated in Delhi or in and around Delhi.

அலைகள் ஓய்வதில்லை…

சிலரது படைப்புகள் சிறிது காலம் நம்மில் பாதிப்பு உண்டாக்கி மறைந்து விடுகிறது. சில படைப்புகள் எந்த உணர்வையும் தட்டாமல், வருடி விட்டுச் சென்று விடும்.. ஒரு சிலரின் படைப்புகள் நம் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்ந்து நம்முடன் பணிக்கும். என்னைப் பொறுத்த அளவில், பாரதிராஜாவின் தொடக்க கால படைப்புகள், அவை எழுப்பிய அந்த உணர்வலைகள் இன்றும் தொடர்கின்றன. ‘அலைகள் ஓய்வதில்லை’ திரைப்படத்தை என் பிறந்தநாள் நாள் கொண்டாட்டமாக நண்பர்களோடு அலங்கார் திரையரங்கில் பார்த்த அந்த பரவசத்தை என்றுமே என் நினைவுகளில் சுமப்பேன். சமீபத்தில் எங்களது ரோட்டரி மாவட்ட மாநாடு “தென்றலில்” ஆளுநர் கண்ணா அவர்கள் உதவியோடு அபிராமி ராமநாதன் அவர்கள் தலைமையில் பாரதிராஜா அவர்களுக்கு விருது வழங்கப்பட்டது. அவ்விழாவில், எனக்கு அள்ளிக்கபட்ட அய்ந்து நிமிடங்களில் நான் ஆற்றிய உரையின் கண்ணொளியை இணைத்துள்ளேன், உங்களது கருத்துகளைக் கூறுங்கள்.

28 March 2014

World Book Day…23 Apr

Today… a very satisfying day….23rd April, World Book Day….a well organised Walkathon by my friends, Tamil Selvan and Joseph….participation of acclaimed journalist – Ms. Kavitha Muralidharan, who walked the entire distance…Second, nearly two hours of class for the participants at NBT sponsored workshop on the topic ‘Trends in Publishing’…an heterogenous crowd, in the presence of distinguished academicians, reputed publishers, independent authors, students and publishing services aspirants….closely observing the last two day sessions, thought it would be a daunting task to connect with audience…I think to some extent I did it…but the question is whether the participants did so….Third, an enlightening one on one discussion with distinguished Tamil writer S. Ramakrishnan…followed by his address at the fair grounds on the importance of reading…fourth, a worthy interview to a FM channel….what a way to celebrate Book Day…not yet over,,at least an hour of reading a book will be the icing on the cake….A five day short course on publishing, organizd by National Book Trust India, coinciding with Chennai Puhtaga Sangamam began yesterday. In such a short notice, much to the surprise of the organizers, good number of people are participating. Certainly the success of the workshop has rekindled the hope for people who thought that days are numbered for the publishing industry.23 Apr 2014

Kanna….a memorable club assembly

In the last twenty one occasions (except one where I was on the other side of the table as District Governor) since becoming member of Rotary Club of Madras North, I had the privilege of attending Governors visits to our club. That also means attending club assemblies conducted by different Governors. We have seen different kinds of Governors run club assemblies in very many different ways – militant, autocratic, jovial, comical, focused on nothing except foundation goals, show off knowledge, unwinding speeches and so on.

Today it was a day with a difference. District Governor A.P. Kanna walked in like a gentle cool breeze and from the moment the proceedings were handed over to him, he stormed into the hearts of everyone present. He made it very interesting and interactive and ensured everyone’s engagement throughout.

On a Sunday morning, one would have easily guessed it is going to be a day of sermons and preaching by Governor. Surprisingly, there was a complete paradigm shift in DG Kanna’s approach. In the modern age of communication, information and knowledge is not simply accumulated with few. It is spread everywhere. A good leader is one who provides the means and opportunities for people to explore and unearth their potential and come out with innovative ideas. DG Kanna did that exactly.

Often we have a misconception that ideas and projects have to flow from top to bottom. How sad… the best of the projects, including Polio eradication or RYLA came from one individual. Gov Kanna realized and demonstrated it. Intriguingly, many who speak less in our club, today freely and liberally contributed their thoughts. After every director presented his/her points Governor generously complimented them; and subtly added or decorated with his ideas. But the striking point here is that he had acknowledged the club from where he had picked up the idea. The cross-pollination of ideas among our members and as well across the clubs in the district was the striking feature of the club assembly. After all District Governor at the maximum can be a catalyst or change-agent for the clubs. Kanna played his role today as a perfect Governor in all aspects not trying to be a super president. A student of late PDG CSR’s school of thoughts, DG Kanna has done him a proud and brought laurels and tribute to him.

Of course District Governor has also talked about the Foundation and made everyone realize the importance of contributing to it than coercing members.

In total, a rich and rewarding experience for me and other members. No wonder the clubs in District 3230 this year gallop with unprecedented number of projects in the five avenues of service.

11 May 2014

An outstanding District Assembly

People from metros like Chennai, Bengaluru, Mumbai and so on have a misconception that only their cities have the infrastructure and resources to conduct mammoth events like Rotary District conferences, District Assemblies and other big events. I am no exception to this thought. But it was shattered today when I witnessed an outstanding and out of the world District Assembly conducted by District 3201 under the guidance of District Governor-elect Venugopalan and District Trainer Babu Joseph. The choice of venue, Le Meridian ( Coimbatore) and its huge banquet hall, filled with 1000+ Rotarians, the galaxy of speakers, the professionalism in every sphere and more so a captive audience was astonishing….a satisfying evening…personally so happy that I delivered inputs relevant to my topic on given time…

Ramesh Nichani and his entire Assembly team need to be congratulated and appreciated for the amazing work that they have done in providing the world class District Assembly…Kudos to sergeant at arms for their excellent work particularly in managing time….

17 May 2014

Australian Tamil Literary and Art Society

Today brother Selva took me to the meeting of Australian Tamil Literary and Art Society held at Darebin Intercultural Centre. I had the opportunity to meet the President Noel Natarajan and other members. I was honoured and privileged to share my thoughts with them on the literary scene in our country, dwindling reading habits, the work by our Publishers’ Association (BAPASI) and the newly found Chennai Literary Association. What amazed me was that on a weekend, the members who had turned up in good number to listen to and share their literary experiences. What needs to be commended is the well structured program which engaged every participant till the end. There were four segments..one, where few shared the poetry that touched/impressed them, two, few readout the poem written by them, third, a brief discourse on the metamorphosis of literature from Sangam period to modern times. and finally my speech. The enthusiasm at which the participants attended and contributed for literature gives us hope and confidence that literature will thrive and reach new heights, no matter what modern technology,gadgets and other media invades our life. A vey happy and fulfilling evening…interestingly the Government offers them a free meeting hall to conduct their meetings.24 May 2014

Former Mayor Ma. Su. is synonymous with simplicity

These days one of the common complaints against modern day youngsters is that they are not serious or focused on anything. The other accusation against them is that their knowledge is shallow, cannot express their ideas clearly and so on… Everyone has the right to have their opinion..I too partly had some apprehension against the modern day youths. But, in the last one week my understanding of them have completely changed and I could sense a total paradigm shift in my perception. The first two days of this week after spending almost two full days with the students of Noorul Islamic University, Thakkaly and today with a few set of youngsters working at Star Residency, Ramanathapuram, I have now completely convinced that the youths of today are better equipped than our expectations and are far more focused than what we were at their age….the boy Selvakumar with whom I took a photograph was the one who impressed me a lot today. A waiter at the Star Residency hotel, while serving food, initiated a conversation with us. While my other friends were though slightly reluctant in the beginning, later, joined with me and encouraged him to speak. What astonished me was his passion for reading. He spent Rs 2000 rupees in the last book fair to buy books and also planned to buy more books in the current fair. Today after his morning shift he went straight to the book fair and attended the inaugural function and listened to speeches. We too were present at that time when minister, MP, collector and others spoke. Interestingly during our dinner he was mentioning the important points all the speakers spoke this afternoon. His comprehension level was almost cent percent. The youngster Selvakumar spoke with a conviction and determination. He says he would change the people around him and importantly he will be the change what he wants from others. Later advocate Pandian told me that Selvakumar hails from a place,which is known for perennial violences in Ramanathapuram. So happy to see such committed and thoughtful youngster. It was a satisfying day for me and for my two other friends Shanmugaraja and advocate Pandian.

11 July 2014

Dinanalar on Book Club India

Changing times…

These days one of the common complaints against modern day youngsters is that they are not serious or focused on anything. The other accusation against them is that their knowledge is shallow, cannot express their ideas clearly and so

on… Everyone has the right to have their opinion..I too partly had some apprehension against the modern day youths. But, in the last one week my understanding of them have completely changed and I could sense a total paradigm shift in my perception. The first two days of this week after spending almost two full days with the students of Noorul Islamic University, Thakkaly and today with a few set of youngsters working at Star Residency, Ramanathapuram, I have now completely convinced that the youths of today are better equipped than our expectations and are far more focused than what we were at their age….the boy Selvakumar with whom I took a photograph was the one who impressed me a lot today. A waiter at the Star Residency hotel, while serving food, initiated a conversation with us. While my other friends were though slightly reluctant in the beginning, later, joined with me and encouraged him to speak. What astonished me was his passion for reading. He spent Rs 2000 rupees in the last book fair to buy books and also planned to buy more books in the current fair. Today after his morning shift he went straight to the book fair and attended the inaugural function and listened to speeches. We too were present at that time when minister, MP, collector and others spoke. Interestingly during our dinner he was mentioning the important points all the speakers spoke this afternoon. His comprehension level was almost cent percent. The youngster Selvakumar spoke with a conviction and determination. He says he would change the people around him and importantly he will be the change what he wants from others. Later advocate Pandian told me that Selvakumar hails from a place,which is known for perennial violences in Ramanathapuram. So happy to see such committed and thoughtful youngster. It was a satisfying day for me and for my two other friends Shanmugaraja and advocate Pandian.

20 SEP 2014

Vijay’s Kathi

Normally, I am scared to go for the movies of Vijay, Ajith, Surya……. without getting proper reviews. On a working day at 7.30 in the morning (quite a weird time for a movie) forced to go with my family to Vijay’s Kaththi, as part of a fund-raising project of a Rotary Club. Vijay did not disappoint. A very strong theme backed by an elegant screen play and a good performance by Vijay kept us glued to the seats right through. What impressed me the most was the way Vijay motivates senior citizens to support his agitation to block water sources to city. When one of them asked, ‘what do you think we could do at this age?’, the sharp reply from Vijay is worth mentioning. After a long time (really very long time), Vijay with the company of block buster director Murgadoss has given us a good movie to watch.

23rd Oct 2014

Tom Sawyer….my childhood hero

In my early days I had the opportunity to read very many annotated classics (in the likes of john Kennett series, published by Blackie & Sons) thanks to my father late Mr. M.D. Gopalakrishnan. One such book which impressed me a lot was Mark Twain’s Tom Sawyer. When the little Tom’s aunt Poly to punish him, makes him to paint the compound wall on a Saturday thereby depriving his holiday, Tom converts the paining job into a funny event with all his friends’ one by one trying out their hand at painting. And what in the beginning seemed a dreadful Saturday, turns out to be a fruitful and memorable one. In the recently held Rotary Institute, I was given charge of registration and kit distribution. As one who is fond of listening (of course delivering too) to speeches was deprived of that opportunity and was stuck at the registration counter. Nevertheless, it turned out to be an interesting and memorable one for me. Scores of friends from different parts of India (even from Nepal), stood with me like rock and helped me complete the work assigned to me. What I feared as awful turned out to be absolutely fun filled ……………thank you folks.

PK – A POWERFUL KNOT…..

In my life, I have watched just few Hindi movies. One of the reasons is that I can’t speak and understand Hindi. It was a nightmare for my Rajasthani friend who took me to watch one of those blockbusters in the late eighties, Tezaab. She hardly could concentrate on the movie (don’t start imagining anything) as most of the time I was disturbing her to translate.

Unless, and until it is strongly recommended I have never ventured into any movie, these days. Recently my friend V.Mathimaran wrote strongly in favour of this movie in his blog and hence I decided to go with my family.

Aamir Khan’s PK was exceptionally brilliant in many ways (of the three khans, my all time favourite is Sharukh for his exuberance). But Aamir Khan’s versatility in this movie is unmatched. The story is simple, kids stuff, but, the message given is powerful. Though in Tamil, we had such satirical ones in the 50s and 60s with movies like ‘Parasakthi’ and actors in the likes of M.R. Radha, NSK and so on; to my shallow and limited knowledge, this may be the first one in Hindi or probably the dosage of such high degree may be for the first time in Indian Cinema. The content, a highly risky one especially in these days when freedom of expression is shackled (as rightly expressed by a TV channel boss in the movie) has been handled diligently. No one spared and no religion left out of criticism. The movie clearly demonstrates how religions have miserably failed in modern times. The bomb blast at the railway station for the sake of safeguarding religion, killing innocent people including the protagonist’s friend travelling from Rajasthan is a testimony to the fact that religious belief acts as destroyer of human kind. The bonding between an Indian girl and a Pakistani boy in Belgium has been portrayed nicely; including the narrative of beginning from getting to know that her boy friend is a Pakistani, withdrawal, sorrow, and finally blossoming into a memorable love. In the end, it had an interesting twist to the story. Aamir Khan was at his best, although at times reminded us Rowan Atkinson’s Mr. Bean, yet a spectacular performance. The female lead artist Anuksha (not the one seen in south Indian movies) played her part at ease. The best part of the movie was the humour which comes in all forms. Black humour as a fine thread runs throughout the movie.

It was interesting to see a Hindi movie running packed house in Chennai on a week day that also for a night show. End of the movie, one could see faces full of smile; though English sub-titles are available, I hardly required them as the conversations were simple to follow.

The only disturbing thing was as usual people were leaving behind the filth of used coke cans and popcorns. Let us only hope that PM’s ambitious Swatch Bharat does not become a laughing matter.

24 Dec 2014

வாசிப்புக்கு ஏற்ப சூழல் குடும்பத்தில் உருவாக்குவது எப்படி?

11 Jan 2015

நெல்லை கண்ணனின் நெகிழ்ச்சியான, அறிவார்ந்த உரை…..

நேற்று தற்செயலாக புத்தகக் காட்சி மேடைக்கு செயற்குழு உறுப்பினர் நண்பர் ஆடம் சாக்ரடீஸ் அவர்களை சந்தித்து சில விவரங்கள் பெறச் சென்றேன். அப்பொழுதுதான் சிறப்புப் பேச்சாளர் நெல்லை கண்ணன் பேசத் தொடங்குகிறார். என் கவனம் வந்த வேலையை விட்டுவிட்டு பேச்சை நோக்கிச் சென்றது. அவர் சிறந்தப் பேச்சாளர் என்று அறியப்பட்டாலும் இதுவரை முழுமையாக அதுவும் பொதுக்கூட்டத்தில் கேட்டதில்லை. வாய்ப்புக் கிட்டியதில்லை. மற்றும் அவர்தம் கொள்கைகளில் மாற்றுக்கருத்துக் கொண்டவன். என்பதால் பெரிது ஈடுபாடுக் காட்டியதில்லை.

ஆனால், நேற்று கிட்டத்தட்ட மூன்று மணிநேரம் …….அடடா! ஆயிரக்கணக்கானோர் என்னையும் சேர்த்து, அசையேவே இல்லை. ‘மகுடிக்கு மயங்கிய பாம்புக்’கூட அறிவியல் பூர்வமாய் சரியான உதாரணம் இல்லை. தமிழகத்தில் நல்ல பேச்சைக் கேட்க மக்கள் இன்னும் தயாராக உள்ளனர் என்பதற்கு நேற்றைய நிகழ்வு உதாரணம். அதுமட்டுமின்றி, மேலை நாடுகளில் மட்டுமே பார்க்கக் கூடிய நாகரிகமான ஒட்டுமொத்த மக்களும் எழுந்து நின்று கைத்தட்டும் கலாச்சாரம் காண முடிந்தது. (சிலக் கூட்டங்களில் அறிவிப்பாளர் கூட்டத்தை எழுந்து நின்றுக் கைதட்டுங்கள் எனக் கேட்ககும் அறுவெறுப்பை பலமுறைக் கண்டிருக்கிறேன்).சுமார் அய்ந்து நிமிடம் ஒட்டுமொத்தக் கூட்டம் கைதட்டியது மேடையில் இருந்துக் காணும்பொழுது சிலிர்த்தது. திரு. நெல்லை கண்ணன் நெகிழ்ந்துப் போய் சாரை சாரையாய்க் கண்ணீர் விட்டார்.

நிகழ்ச்சி முடிந்துத் திரும்பும் பொழுதுதான் நினைவுக்கு வந்தது, எந்த வேலைக்கு மேடை வரை வந்தோம் என்று. “ஒரு விவரம் கேட்க வந்ததும், இரு நண்பர்களை காத்திருக்க வைத்ததும்….அய்யோ!” அவர்கள் ஏமாந்துப் போய் திரும்பியிருப்பார்களே என்றுக் கவலையோடு வந்தால், அவர்களும் உன்னதமான உரைக் கேட்டு மயங்கியிருந்தார்கள். கைகளைப்பிடித்துக் கொண்டு “மிக்க நன்றி தோழரே, சிறந்த உரைதனை கேட்கக் தவறி இருப்போம்” என்றனர். இரவு 11 மணிவரை நீண்ட வரிசையில் நின்று இளைஞர்கள் அவரிடம் கைக்குலுக்கி புத்தகங்களில் கையெழுத்து வாங்கியது வியப்பான ஒன்று. இன்றைய இளைஞர்களை நாம் சரியாகப் புரிந்துக்கொள்ள இன்னொரு வாய்ப்பு எனக்குக் கிட்டியது.

ஆமாம், எதைப் பற்றி நெல்லை கண்ணன் அப்படி பேசினார்? சுருக்கமாகச் சொல்லவேண்டும் என்றால் இன்னொரு “Pk”. சும்மா எல்லாவற்றையும் பிரிச்சு மேஞ்சுட்டார்.

12 Jan 2015

Book fair gets upgrades to keep up with e-tailers

There is a general perception that the plethora of portals of fering classics, bestsellers and new releases at throwaway prices is giving a tough time to the traditional book sellers. But the sights at the 38th Chennai Book Fair at the YMCA Grounds in Nandanam tell a counter story .

Upgrading themselves to match the advent and spread of e-shopping and e-books, organizers of the fair have endeavoured to give the event a more festive atmosphere with food courts, cultural events and literary sessions to lure visitors.

“We have 750 stalls and have also charted cultural and literary programmes.The idea is to ensure that our visitors spend more time. We want the book fair to be a hangout zone for families,“ said G Oli vannan, treasurer, The Booksellers and Publishers Association of South India (BAPASI) that is organizing the fair.

Asked if the competition faced by booksellers from online vendors has affected the fair, Olivannan said the phenomenon of e-books and e-sellers is largely restricted to the young English readership, and though Tamil publishers are experimenting with e-books, most small and medium houses rely heavily on over-the-counter sales.

With the Tamil publishing industry comprising a large number of publishers outside Chennai, the book fair in the city serves as an exhibition-spacecum-platform for promotion of authors and sale of new books. “There are about 500 publishers in Tamil Nadu and no body has a monopoly . E-books and on line sellers of Tamil books are very few.

Tamil books are usually bought from shops,“ said Kannan, editor and pub lisher of Kalachuvadu magazine.

Publishing firm Kizhakku Pathip pagam was among the first to sell e books and also paperbacks online. Its manager Haran Prasanna says even though e-books have the advantage of convenience thus cutting costs, Tamil literature sells more through the con ventional channels.

“We have released 500 titles in the e-book for mat but books continue to sell more and there are always more people at the fairs,“ he said.

According to Oli vannan, an estimated 12 lakh visitors thronged the Chennai Book Fair last year and the organizers expect more this year, espe more this year, especially during the Pongal holidays. “This year we have 50 stalls less than last year but there are special arrangements to ensure that people, especially those with children, have a good time at the fair grounds and also purchase books before leaving. Most of the shops are giving at least 10% discount,“ he said.

And he is partly right. At one of the stalls, homemaker Chitra Vijay , who was browsing at the shelves, says even though books are available on the internet at cheaper rates, a visit to the fair with her children is always enjoyable.With free bus rides and food kiosks, buying books almost becomes a family outing on a holiday .

15 Jan 2015

எதிர்ப்பைக் காண்பிப்போம்……

“நீ சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் நான் மறுக்கிறேன். ஆனால் அதைச் சொல்ல உனக்குள்ள உரிமைக்காக சாகும் வரை போராடுவேன்”.- வால்டேர்

கருத்துக்களைக் கருத்துக்களோடுதான் மோத வேண்டும். இருவேறுக் கருத்துகள் உரசும்பொழுது சமயங்களில் புதியக் கருத்துகள் கூட உண்டாக வாய்ப்புகள் உண்டு. ஒரு புத்தகத்தை தடைச் செய்வதாலோ, எரித்துவிடுவதோலோ உண்மைகள் புதைந்து விடாது. அவை மீண்டும் விதைக்கப் படுகிறது என்பதை உணர வேண்டும்.

எங்கோ யாருக்கோ பிரச்சினையென்றால் எனக்கென்ன என்னும் மனநிலை இன்றைக்கு பரவலாக காணப்படுவதுதான் வேதனை.
இவ்விடத்தில் ஜெர்மனிய பாதிரியார் மார்டின் நிமொல்லெர் இரண்டாம் உலகப் போரின் பொழுது கூறிய வாக்கியங்களை நினைவில் நிறுத்திக் கொள்வோம். நாசிப் படைகள் கொத்துக் கொத்தாக மக்களை விசாரணை என்றப் பெயரில் இழுத்துச் சென்றுக் கொன்றொழித்த சோக நிகழ்வினை நினைவுப்படுத்தும் வரிகள்.

“அவர்கள் முதலில் பொதுவுடைமைக்காரர்களைத் தேடி வந்தார்கள்….நான் எதுவும் பேசவில்லை காரணம் நான் பொதுவுடமைவாதி அல்ல.
பிறகு, அவர்கள் தொழிற்சங்கக்காரர்களைத் தேடி வந்தார்கள். நான் எதுவும் பேசவில்லை காரணம் நான் தொழிற்சங்கக்காரன் அல்ல..
அடுத்து அவர்கள் யூதர்களை தேடி வந்தார்கள் ….நான் எதுவும் பேசவில்லை காரணம் நான் யூதன் அல்ல.
இப்பொழுது என்னைத் தேடி வந்தார்கள் ……சுற்றும் முற்றும் பார்க்கிறேன் …….எனக்காக பேச ஒருவரும் இல்லை”.
இன்றைக்கு பெருமாள் முருகனை தேடி வந்தார்கள். நாளை நம்மையும் தேடி வருவார்கள் என்பதை மறந்து விடக்கூடாது.

இத்தகைய தருணத்தில் நாம் ஒவ்வொருவரும் என்ன செய்யவேண்டும் என்றுக் கேட்டால், “மாதொருபாகன்” புத்தகத்தை வாங்கவேண்டும், நமக்காக, நமது நண்பர்களுக்காக……..ஆண்டுக்கு வெறும் 500 பிரதிகள் விற்ற புத்தகம், நாள்தோறும் நூற்றுக் கணக்கில் விற்கட்டும். நாம் வாங்கும் ஒவ்வொருப் புத்தகமும் பெருமாள் முருகன்களுக்கு நாம் நீட்டும் ஆதரவுக் கரங்கள்…….செய்வோமா தோழர்களே?

15 Jan 2015

தமிழச்சி தங்கப்பாண்டியன்… சென்னை புத்தகக் காட்சி

நேற்றைய புத்தகக்காட்சியில் தமிழச்சி தங்கப்பாண்டியன் அவர்களின் தரமான அழமான உரை அனைவரையும் உலுக்கிப் போட்டுவிட்டது. ‘உலகை உலுக்கிய புத்தகங்கள்’ என்றத் தலைப்பில் மிகவும் அருமையாக பட்டியலிட்டார். பியோடர் டாஸ்டாவ்ஸ்கியின் கரமாசோவ் சகோதரர்கள் குற்றமும் தண்டனையும், டி.எச்.லாரன்ஸ் சாட்டர்லி சீமாட்டியின் காதலன், நிகோலோ மாக்கியவெல்லியின் மன்னன், தாமஸ் பெயினின் பொதுஅறிவு, ஹென்றி டேவிட் தோரோ வின் சட்ட மறுப்பு, ஹாரியேட் பீச்சர் ஸ்டோவ்வின் டாம் மாமனின் குடில் என நாற்பது நிமிடங்கள் பார்வையாளர்களை கட்டிப் போட்டுவிட்டார். ஒரே ஒருகுறை, இன்னும் அவர்களுக்கு நேரம் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.

20 Jan 2015

மணியரசர்களின் நோக்கம் தான் என்ன?

நேற்று மாலை அருட்தந்தை ஜெகத்கஸ்பர் அவர்கள் நடத்தும் சங்கம் 4 நிகழ்வில் பேராசிரியர் சுபவீ அவர்களும் திரு மணியரசன் அவர்களும் கலந்துக் கொண்டு இன்றைய தேவை, திராவிடமா? தமிழ்த்தேசியமா? என்ற தலைப்பில் முறையே உரையாற்றினர்.

பெரியார் பேசியதில் எழுதியதில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக பிரித்து எடுத்து அவரைக் கொச்சைப் படுத்துவதுதான் நோக்கம் என்றால் அந்த துரோகச் செயலை மணியரசன் போன்ற தமிழ் தேசியவாதிகள் சரியாகவே செய்து வருகிறார்கள்.

நிகழ்ச்சியில், முதலில் பேசிய சுபவீ அவர்கள் கொடுக்கப்பட்ட அரை மணி நேரத்தில் மிக நேர்த்தியாக கோர்வையாக திராவிட இயக்கத்தின் பின் புலன்களையும் அதன் சாதனைகளையும், தமிழ் தேசிய வாதிகளின் கருத்துகளுக்கு எதிராக தனது வாதங்களையும், திராவிடம் தமிழுக்கு முரண்பட்டதல்ல இணைந்துச் செயல்படுகின்ற ஒன்று என மூன்றுப் பகுதிகளாகப் பிரித்துக்கொண்டுப் சரியாக கட்டமைத்துக் கொண்டுப் பேசினார்.

அடுத்து, உரையாற்ற வந்த மணியரசர் எந்த திட்டமிடலுமின்றி, கோர்வையாக பதில் சொல்லமுடியமால் தந்தைப் பெரியாரைத் தாக்குவதில் முனைந்து விட்டார். அப்பப்பா பேச்சில் எத்தனை முரண்பாடுகள். தடுமாற்றங்கள். இதில் வேறு வரலாற்றுப் பிழைகள், பொய்கள். முன் வரிசையில், அறிவுச் சுரங்கங்களாக கவிஞர் கலி. பூங்கூன்றன், க, திருநாவுக்கரசு போன்ற அறிஞர்கள் அமர்ந்திருக்கும் பொழுதே இத்தனை தகிடுதத்தம்.

தனது வாழ்நாள் இறுதி வரை, தள்ளாத 95 வயதிலும் மூத்திர சட்டியை சுமந்துக்கொண்டு ஊர்ஊராய்ச் சுற்றிப் பிரச்சாரம் செய்தாரே அந்த பெருங்கிழவன். எதற்காக? கேவலமான அந்த சூத்திரப் பட்டம் ஒழிய வேண்டும், மக்கள் அனைவரும் சுயமரியாதையோடு மேம்பட்டு வாழவேண்டும் என்பதற்காக தானே. தான் இறப்பதற்கு சில தினங்களுக்கு முன் பேசிய கடைசிப் பேச்சில்கூட கோயில் கருவறைக்குள் அனைத்து சாதியினரும் சென்று பூசை செய்யவேண்டும் என்று முழங்கினரே, இதெல்லாம் எதற்காக? இந்த சமுதாயத்திற்காகத் தானே. பெரியார் தமிழ் படிக்கவேண்டாம், ஆங்கிலம் படியுங்கள். வீட்டில் தமிழ் பேசாதீர்கள், எல்லோரும் ஆங்கிலத்தில் பேசுங்கள் என்றுக் கூறிவிட்டாராம், அதனால், தமிழ் அழிந்துவிட்டதாம். என்ன வேடிக்கை. பெரியார் என்ற இமயமலை, அடிவாரத்தில் நின்றுக் கொண்டு கீழேக் கிடக்கும் ஒன்றிரண்டு ஆட்டுப் புழுக்கையை எடுத்துக் காட்டி இந்த மலையில் ஒன்றுமில்லை. வெறும் ஆட்டுபுழுக்கையினால் ஆனது என்றுச் சொன்னால் எவ்வளவு அறிவீனமோ அதே அளவினை மனியரசரிடம் காண முடிந்தது. பெரியார் 69ல் எழுதியதை ஆதாரமாகக் கொண்டு மேடையில் படித்தார். அவர் படித்த அந்த கட்டுரையிலேயே பெரியார் எந்தக் காரணத்திற்கு அப்படிச் சொன்னார் என்ற விளக்கமும் இருந்தது, படித்து முடித்தவுடன், அரங்கத்தில் இருப்பவர்கள் முகத்தில் புன்னகை. மனியரசரைப் பார்த்து எள்ளி நகையாடினர். பெரியார் ஆங்கிலம் படிக்கவேண்டும் என்றுக் கேட்டுக்கொண்டது எப்படியாவது இந்த தமிழ் சமூகம் முன்னேறி விடக்கூடாதா என்கிற நப்பாசையினால்தான், ஆங்கிலத்தில் சொல்வது என்றால் ஒருவித desperation, — தன் வாழ்நாள் காலத்திலேயே பார்த்துவிட வேண்டும் என்கிற துடிப்புத் தான் அங்கே மேலோங்கி இருந்தது தவிர வேறு என்ன. இதைக் கூட புரிந்துக்கொள்ள துப்பில்லை என்றால் இவர்கள் நோக்கம் தமிழ் தேசியம் நிறுவுவது அல்ல, பெரியாரை இழிவுப் படுத்தவேண்டும் என்பதே. செல்வ சீமான் வீட்டில் பிறந்து, மைனர் வாழ்க்கை வாழ்ந்த ஒருவர் எல்லாவற்றையும் துறந்து கல்லடி, செருப்படிக்கு நடுவில் தன் பகுத்தறிவு பிரச்சாரத்தை செய்து தன் வாழ்நாள் முடிவதற்குள் நினைத்ததையெல்லாம் சாதித்துவிட்டுப் போனாரே, யாருக்கா?. இந்த மனியரசரையும் சேர்த்து ஒட்டுமொத்த பிற்படுத்தப்பட்ட தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்குத்தானே. பெரியாரின் உடையின் எளிமையேச் சொல்லும் அவர் எப்பேர்ப்பட்ட உன்னதமான தலைவர் என்று. எழையாகப் பிறந்தவர்களின் எளிமை இயற்கையானது. ஆனால், சீமான் வீட்டில் பிறந்து தனது இளமைக் காலம் முழுவதும் பணக்காரவீட்டுப் பிள்ளையாக இருந்துவிட்டு, பின் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் எளிமையாக இருப்பது சாதாரணமான விஷயம் இல்லை. பற்று அற்றவர்கள் மனநிலை அது. பெரியார் அதனைத் தான் கொண்டிருந்தார். பெரியாரை ஒழுங்காகப் படித்திருந்தால் விளங்கியிருக்கும், அவர் எப்படி, தேச, பாஷ அபிமானங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்று. அவரைக் கொண்டுபோய் கன்னடக்காரர், நாயக்கர் என்ற குமிழுக்குள் அடைப்பது கடைந்தெடுத்த அயோக்கியத்தனம். பெரியார் கருத்துக்கள் தமிழ்நாட்டை விட்டு தாண்டவில்லையாம். இங்கேயே முடங்கிப்போய் விட்டதாம். “அய்யா! நெருப்புக் கோழி! கொஞ்சம் மண்ணுக்குள் இருந்து முகத்தினை எடுத்து சுற்றிப் பாரும், தெரியும்.
ஒரு இடத்தில், மணியரசன் தன்னையும் மீறி சில உண்மைகளை ஒத்துக் கொண்டார். சாதி ஒழிப்பு, பெண் விடுதலை, சமூக நீதி இவற்றில் பெரியாரின் பங்கு அளப்பறியாத ஒன்று என்று. உண்மையை ஒத்துக் கொண்டதற்கு நன்றி. அதைப் போல தமிழுக்கு அண்ணா, கலைஞர்ப் போன்றவர்கள் செய்த உயர்ந்த பணிகளையும் ஒத்துக் கொண்டார், ஆனால், ஒட்டு மொத்த பேச்சசும் திராவிட இயக்கத் தலைவர்கள் சமுதாயத்திற்கும் தமிழுக்கும் ஒன்றுமே செய்யவில்லை என்ற கூப்பாடு. என்ன முரண்பாடு. முரண்பாடுகளின் மொத்த உருவமே மணியரசர்தானோ.
பெரியார் தொண்டர்கள், திராவிடர் கழகத்தவர் தமிழகத்தில் நாயக்கர்கள் ஆண்டக் காலத்தைப் பற்றிப் பேசமாட்டார்களாம். என்ன விபரீதமான, விஷமத்தனமானக் கற்பனை. சுபவீ பளிச்சென்று உடனே பதில் கொடுத்தாரே, எங்கு, எப்பொழுது தான் ஒரு நீண்ட உரை வழங்கினேன் என்று. அதை ஒத்துக் கொண்டு சொன்னதை திரும்ப பெரும் அறிவு நாணயம் கூட இல்லாமல், ‘ஒரு சுபவீ பேசி விட்டால் போதுமா’ என்று வெட்கமில்லாமல் மணியரசன் கேட்ட பொழுது பரிதாபமாக இருந்தது. அந்த வரலாற்று சிறப்பு மிக்க உரையில்தான் சுபவீ அவர்கள் ஒரு ஆழமானக் கருத்தை பதிவு செய்தார்கள். உயர்ந்த சாதி தமிழன் ஒருவன், ஆதிக்க மனோபாவத்தோடு, தெலுங்கு பேசும் தாழ்த்தப்பட்ட சாதிக்காரர் ஒருவரை மிதித்தால், திராவிடர் இயக்கத்தினரின் குரல் அந்த அப்பாவி தாழ்ந்த சாதிக்காரருக்குதான் இருக்கும். காரணம், உலகில் சமூகநீதி எல்லாவற்றையும் விட மேலானது. அதற்காகத் தான் பெரியார் போராடினார், வேண்டுமானால், மணியரசன் அந்த ஒலிநாடாவை கேட்டு வெளிச்சம் பெறட்டும். குருட்டுப்பூனை உலகமே இருட்டு என்றுக் கூறுவதைப் போல இருந்தது மணியரசனாரின் விவாதங்கள்.

மனியரசர்களின் போலி தமிழ்தேசியம் குட்டி சுவற்றில் முட்டிக்கொண்டு தான் நிற்கும். நிற்கிறது! தருமபுரி சம்பவத்தில் தமிழர்கள் வீட்டை எரித்தது தமிழர்கள் தானே என்று சுபவீக் கேட்ட பொழுது (அரங்கம் அதிர்ந்தது) அதற்க்கு மணியரசன் அளித்த பதிலைக் கேட்கும் பொழுது எதில் சிரிப்பது என புரியவில்லை. சகோதர சண்டையாம், அப்படி என்றால், இந்தி பேசிக் கொள்பவர்கள் தானே வடஇந்தியாவில் வெட்டிக் கொண்டு சாகிறார்கள். அதையும் சகோதர சண்டை என்று சொல்லிவிடலாமே. எதற்கு, இந்து முஸ்லீம் சண்டை என்று வீணாய் அழைப்பானேன். தமிழ் நாட்டில் இன்னும் பல கிராமங்களில் ஒரு குறிப்பிட்ட தமிழ் சகோதரர்களுக்கு தனிக் குவளையில் தேனீர் வழங்கப்படுகிறதே, அதைப் பற்றி உங்கள் தமிழ் தேசியம் கவலைப் பட்டதா? இன்னும் நான் இந்த சாதியான், நான் உயர்ந்தவன், என்னினும் தாழ்ந்தவனிடம் திருமண சமந்த உறவுக் கொள்ளேன் என்று சாதி வெறிப் பிடித்து அலைகிறார்களே அவர்களுக்கு உங்கள் தமிழ் தேசியம் சொல்வது என்ன? பெரியாரியம் தான் இவை எல்லாவற்றிக்கும் மருந்து. காலம் தாழ்ந்தாலும் இடதுச்சாரியினர் இதை உணர்ந்துக் கொண்டனர். உங்களைப் போன்ற போலி தமிழ் தேசியவாதிகள் உணர்வது எப்போது? நீங்கள் உணரமாட்டீர்கள், தூங்குபவர்களை எழுப்பிவிடலாம். ஆனால், தூங்குவதுப் போல பாசாங்குச் செய்பவர்களை என்ன செய்வது. கால வெள்ளம்தான் அவர்களை அடித்துச் செல்லும். பெரியார் என்கிற மலையின் மீது மோதியவர்கள் தான் நொறுங்கிப் போய் இருக்கிறாகள் என்பது தான் காலம் நமக்கு சொல்லி தந்துள்ளப் பாடம்.

ஒன்று நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள், மேடையில் அடிவயிற்றில் இருந்து முழங்கி விட்டால் மட்டும் போதாது. அடிப்படையில் ஒன்று புரிந்துக் கொள்ளுங்கள், ஆங்கிலத்தில் சொல்வார்கள், text மட்டும் முக்கியமல்ல contextம் முக்கியம். இங்கிருந்தும் அங்கிருந்தும் சில வாக்கியங்களை பொருக்கி எடுத்து விவாதிப்பது அறிவுக்கு உகந்ததல்ல. அது என்னப் பொருளில் சொல்லப்பட்டது, காலம், சொல்லியவரின் மனநிலை இவைகளைக் கணக்கில் கொள்ளவேண்டும் என்கிற அடிப்படை அறிவுக்கூட உங்களுக்கு இல்லை என்பதுதான் வருத்தத்துக்குரியது. உங்கள் முரண்பாடுகளை சுபவீ நாசுக்காய் எடுத்துரைக்கும் பொழுது அதை மழுப்பலாக மறுக்கும்போது உங்களிடம் காணப்பட்டதே ஒரு பதட்டம் அது சொல்லும், நீங்கள் எவ்வளவு குழம்பிப்போய் உள்ளீர்கள் என்று.

நிகழ்சியின் இறுதியில், மணியரசர் அறிவுபூர்வமான விவாதங்களை ஒதுக்கி தனி மனித தாக்குதலுக்கு செல்லும்பொழுது, பெரியார் தொண்டர்கள் கொதித்து எழுந்தனர். எங்கே அசம்பாவிதம் எதேனும் நடந்து விடுமோ என்று எண்ணுகையில், கவிஞர் கலி. பூங்குன்றன், கருத்துகளை கருத்துகளால் சந்திப்போம், அது நமக்கு பெரியார் சொல்லி தந்தப் பாடம், ஆகவே அமைதியாகக் கலைந்து செல்லுங்கள் என்றுக் கூறியபொழுது, இராணுவக் கட்டுப்பாட்டோடு தொண்டர்கள் கலைந்துச் சென்றது அனைவராலும் பாராட்டப்பட்டது., விவாதத்தில் வெற்றிப்பெற்றது சுபவீ என்பதே நடுநிலை பார்வையாளர்களின் கருத்து ஆகும். இதைக் கூட்டம் முடிந்தப் பின், கூடி நின்று பலர் பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்டதில் இருந்து தெரியவந்தது. ஆனால், நமக்கு மனதில் பட்டது என்னவென்றால், உண்மையில் வென்றது பெரியார். அவர் மறைந்து நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலானாலும், அவர்தம் கொள்கைகள் இன்றைக்கும் வீரியத்தோடு இருப்பதுதான் சிறப்பு. .எத்தனை மணியரசுகள் வந்தாலும் பெரியாரையும் அவர்தம் கொள்கைகளையும் அணு அளவுக் கூட அசைக்க முடியாது என்பதுதான் எதார்த்தம்.

– வெளிச்சம்

27 Feb 2015

Changing times……

Since our DGN Nagogi was indisposed I was asked to step into his shoes to be Chief Guest at one of the finest clubs in our District 3230, RC of Madras Coromandal, last evening, for their charter nite celebrations. It was a great feeling to be amidst Rotarians and celebrate not only the charter day of the club but also the Rotary Day. In the given ten minutes I tried my best to speak about many things, about the club, District, Rotary International and so on. Interestingly, after my speech many broached on the topic that I spoke. This is what I spoke yesterday.While I was browsing through the book A Century of Service: The story of Rotary International (David Foreword), was suddenly struck upon at an interesting point. Though the first Rotary club was formed on 23 February 1905, the constitution and by-laws for the club was drafted in January 1906, after almost eleven months. So remarkable in that was the two significant objectives for the club that was incorporated. viz.,1. The promotion of business interests of its members
2. The promotion of good fellowshipWhat was more fascinating is the one that followed. That is every week a statistician regularly reported impressive amounts of business that members were referring to one another. Today this has become a mandatory practice in another networking organization, Business Networking International (BNI).Wondered how much change Rotary has undergone in these last one hundred and ten years of its existence. In order to retain members, what is imperative is to provide values to the members. The greatest strength of Rotary is providing opportunity for members to dream the way they want to see the world or the community in which they live; it helps them to visualize, conceptualise, augment resources, execute and monitor; on the whole one could see before their own eyes the changes that they wanted. History tells us that it is always a single Rotarian’s idea that has evolved into a larger project and become a Rotary International’s project. For example, Polio immunization, Group Study exchange, RYLA and so on. The need of the hour today is for clubs to review and examine their established practices and find out whether they offer an opportunity for the individual member to translate his/her ideas into action.We need to accept the fact that today the world is different from what it was a decade ago. There were times we have accepted whatever goods and services were offered to us. I still remember when my dad bought his first Ambassador car; upon delivery it was sent to a carriage for under chasis work. It was an accepted norm of those days and no one grumbled about it. Do we accept such kind of things today?We need to introspect and evolve with changing times. As Karl Marx said, Change is the only thing that does not change. While embracing change, we should also keep an eye on our core values, which at no cost should be eroded.24 Feb 2015